Jij houdt wel van die larger than life-rollen, hè?
Dat vind ik eigenlijk een vereiste in film. Daarom ben ik ook liefhebber van de grote Amerikaanse film; dat is romantiseren! Wij komen er de afgelopen jaren pas mee, in trage navolging van Paul Verhoeven en Dick Maas. Het blijft moeilijk, het ligt aan onze volksaard en aan onze naïeve kijk op de realiteit. Op de één of andere manier - en dat is met de moord op Van Gogh nog eens goed duidelijk geworden - denken we dat die harde realiteit niet bestaat. Zo had regisseur Gerrard Verhage de grootste moeite om de schietscènes in De Dominee geloofwaardig te maken, zonder dat het Bassie en Adriaan werd. Overvloedig geweld, daar willen we niet aan. We geloven niet in larger than life."

Als je jou aan het werk ziet, valt vooral op hoe beheerst en ontspannen je acteert. Ben jij dat of is dat je manier van acteren?
Zo komt het misschien over, maar zo voelt het zeker niet. Ik herken het wel; soms zie ik dat ik veilig acteer, en dat neem ik mezelf kwalijk. Ik kom ermee weg, omdat ik talent heb. Soms speel je uit angst op safe, maar ik vind het af en toe ook wel verstandig. Je ziet figuren die dat niet doen en in elke rol proberen te excelleren. En er zijn nu eenmaal rollen waarin je niet kúnt excelleren zonder potsierlijk te worden. Dan moet je jezelf op een bepaalde manier redden, omdat de rol niet goed is uitgeschreven. Je moet je karakter nooit interessanter maken dan dat-ie geschreven is, anders wordt het onduidelijk. Met alle respect: dat jongetje in Costa! was een dom dansertje, in Volle maan een eenzame, simpele jongen en in Snowfever een hufterige skileraar. Die rollen moet je niet heftiger maken dan ze bedoeld zijn. Anton in Westenwind daarentegen was voluit beuken. Prachtig. Ik zit nu middenin de opnames van een nieuwe tv-serie over een advocatenkantoor, waarin ik weer voluit kan gaan. Die serie heeft een mooie cast, is geschreven door de mensen van Pleidooi, heeft een groot budget én wordt geschoten op bestaande locaties."

Pleidooi 2 dus?
Nee, Pleidooi was lief zijn voor elkaar; hier woedt een keiharde strijd om de macht binnen het kantoor."

Met natuurlijk weer die swing en zwier, dat playboy-achtige van jou... Waar blijven toch de karakterrollen?
Er ligt momenteel een script voor me van een film die ik volgend jaar ga doen, die al die verwachtingen gaat inlossen. Ik kan er alleen helaas nog niets over zeggen. De afgelopen jaren zijn die karakterrollen domweg niet langsgekomen, behalve dan de rol van de verslaafde Spiek in Polleke. Ik had dolgraag De Dominee gedaan. Peter Paul Muller deed het prima, maar ik denk dat ik ook een heel interessante Dominee had neergezet. Ik ben er ook voor in de running geweest. Een paar personen wilden me graag hebben, maar de regisseur niet, en dat is toch een sleutelfiguur. Die man zei: Jij bent bang voor me! Waarop ik zei : Nee, volgens mij is het andersom. Dat was niet zo gezellig, nee. Aardige man trouwens, nette brief van gekregen. Ach, you cant win them all. Dat het me allemaal zo makkelijk lijkt af te gaan, is een misvatting. Net als dat ik oppervlakkig ben of alleen voor commercieel succes ga. Ik ben me wel bewust van die makkelijke, zondagskind-achtige uitstraling, maar mensen realiseren zich niet hoe serieus ik met mn vak bezig ben. Op de toneelschool zeiden ze al: Daan is een gevangene van zijn eigen talent. Even waar en beslist niet lichtzinnig is een andere uitspraak: Als Daan niet speelt, gaat-ie dood. Dan is het ook gedaan met die uitstraling van dat onverstoorbare jongetje. Als er een duiveltje zou komen, die mijn ziel wil hebben in ruil voor elke dag draaien, zou ik het zeker overwegen."

AMSTERDAM - Daan Schuurmans mag dan gelukkig zijn in de liefde en met zijn carrière; de acteur is toch nog vaak onzeker. "Ik kom volgens anderen vaak heel zelfverzekerd over, terwijl dat het laatste is wat ik ben", zegt hij deze week in Flair.

Foto: ANP

"Ik ben bij wijze van spreken al zenuwachtig bij de slager. Dat de slager denkt: wat een rare jongen is dat."

De 38-jarige acteur denkt dat zijn onzekerheid voortvloeit uit het feit dat hij als kind erg vaak is verhuisd. "Ik kwam elke keer in een nieuw klasje terecht. Dan moet je iets doen om ervoor te zorgen dat je niet keer op keer uitgekleed in de hoek wordt gezet. Je moet jezelf geliefd maken."

Schuurmans deed dat naar eigen zeggen door heel stoer te doen. "Als je vaak verhuist, word je toch een beetje een ontworteld boompje, je maakt dingen niet af."

Rust

Was Schuurmans vroeger nog vaak onrustig en gedroeg hij zich ongecontroleerd; inmiddels voelt de acteur een grote rust in zijn leven, zo zegt hij in het tijdschrift.

"Ik ben gelukkig door het gewoon te zijn. Niet voortdurend je impulsen moeten bevredigen, niet voortdurend alles nodig hebben om gelukkig te kunnen zijn. Dat gevoel heb ik nu."

Schuurmans heeft een relatie met actrice Bracha van Doesburg. Momenteel is hij op het witte doek te bewonderen in 'Het Geheim.

Tulpen aus Amsterdam

Was regisseren een ambitie van je?
„Ja. Op de middelbare school maakte ik dagelijks filmpjes met de videocamera van mijn maatschappijleraar. Daar kon ik niet mee stoppen, het was bijna een verslaving. Acteren bleef ik het
allerleukste vinden, dat is mijn eerste liefde. Maar toen ik met dit project bezig was, merkte ik dat ik dat veelomvattende van regisseren wel gemist had. Het is leuk om iets vanaf de grond af aan te creëren.”

Hoe is het regieballetje gaan rollen?
„Ik ben naar producent Pupkin gestapt met een idee voor een filmscript. Pupkin wilde mij vervolgens als regisseur in het zadel helpen, door me een aflevering van Van God Los te laten regisseren. Een fantastische kans.”

De aflevering gaat over drie tieners die heel ver gaan om hun droom te realiseren. Waarom heb je voor dit verhaal gekozen?
„Omdat het eigenlijk een vaderzoonverhaal is. Het gaat over een miscommunicatie tussen een vader en een zoon. De jongen is veel dromeriger en excentrieker dan zijn nuchtere vader, een rijke
selfmade man. Dat generatieconflict vond ik interessant. Het is in feite een soort familiedrama.”

Hoe ben je als regisseur?
„Ik ken natuurlijk als geen ander de kwetsbaarheid van acteurs. Ze presteren het beste als ze zich veilig voelen op een set en niet het idee hebben dat ze ondergesneeuwd raken door wat er om ze heen gebeurt. Het is een heel voorzichtig proces. Ik creëer die veilige omgeving door er met mijn volle aandacht te zijn, en alles wat aangeboden wordt, serieus te nemen. Acteurs denken bijna voortdurend dat ze het eigenlijk niet kunnen. Ik ook. Als regisseur had ik daar geen last van. Ik was natuurlijk wel onzeker, maar niet in mijn keuzes. Het ging me wel natuurlijk af.”

Zou je nog meer willen regisseren?
„Ja. Regisseren heeft iets weg van een hysterische zwangerschap. Ik heb begrepen dat de meeste moeders na afloop toch weer verlangen naar nog een baby.”

Dit artikel is eerder verschenen in Televizier editie 20, 2012.